Blog #11 Ons leven in Frankrijk

Je parle déjà un peu mieux le français

Vorig jaar rond deze tijd waren we hard aan het zoeken naar een huis in Frankrijk en hebben we (vooral Michel) heel veel verschillende huizen in het echt bekeken. Uiteraard hadden ook wij een heel wensenlijstje klaar liggen, namelijk: een groot huis, tweede huis/schuur aanwezig, terrein van minimaal 5000m2, oude bomen in onze tuin, liefst dit alles rustig gelegen en als kers op de taart zou een stromend beekje door onze tuin wel fantastisch zijn. Eigenlijk is het allemaal gelukt, behalve het stromende beekje. Nou ja, als het hard en lang genoeg heeft geregend hebben we wel degelijk een stromend beekje door onze tuin. Namelijk ons afwateringssysteem, die gelukkig heel goed zijn werk doet.

Ik heb het al eens eerder gezegd, maar het belangrijkste vind ik toch wel dat je een goed gevoel moet hebben bij een huis en de plek. En dit hebben we bij heel veel huizen niet gehad en daar gingen we dan ook het liefst meteen rechtsomkeer de deur weer uit. Gelukkig voor ons, kwam ons huidige huis al snel op ons pad en waren we op slag verliefd. Het is bijna niet te bevatten, maar inmiddels zijn we alweer bijna een half jaar de trotse eigenaren van ons gave huis. Alles voelde vanaf het eerste moment goed, het huis, de tuin, de bijgebouwen en de plek. Het geheel heeft zoveel potentie om iets nog mooiers te worden en daar werken we dan ook hard aan. Tenminste, daar werken we aan. Want één van de grootste redenen om naar Frankrijk te verhuizen, was meer tijd voor elkaar en een veel minder gehaast leven. Als we dan vervolgens koste wat het kost de verbouwing erdoorheen duwen, dan blijven we nog steeds een stressvol en gehaast leven leiden. Gelukkig zijn we wel zover dat we al ruim 2 maanden binnen kunnen slapen, er is een heerlijke nieuwe douche geïnstalleerd en we hebben een woonkamer waar we gezellig met zijn allen een film kunnen kijken. Dat we dan nog buiten onder de overkapping moeten koken nemen we dan ook graag op de koop toe, want we kunnen het gelukkig wel lekker warm binnen opeten. De belangrijkste les van de afgelopen maanden is voor ons dan ook wel: Kijk vooral naar de dingen die wel gelukt zijn, in plaats naar alles wat nog niet is gelukt.

Daarnaast besteden we ook veel tijd aan het inburgeren. Zo komen we vooral met mensen uit het dorp in contact via de school van Kaj en Bo, want daar sta je immers toch vier keer per dag aan het schoolplein. Groot voordeel is dat de kleinste kinderen, ondanks de taalbarrière, heel makkelijk via het spelen contact leggen met elkaar. Hierdoor was voor mij de drempel een stuk lager om een praatje te maken met hun moeders, want moeder zijn is in elk land in grote lijnen hetzelfde. Ondanks dat mijn Frans in het begin echt minimaal was, want veel verder dan bonjour en au revoir kwam ik namelijk niet, deed ik het toch. Gelukkig bestaat er Google Translate en was het stiekem toch wel heel fijn dat een aantal moeders het Engels goed onder de knie hebben, dat maakte het toch een stukje makkelijker voor mij. Inmiddels is mijn Frans mede door de hulp van deze lieve moeders al een stuk beter en blijft Google Translate steeds vaker achterwege. Ik denk dat er ook geen betere manier bestaat om een vreemde taal te leren dan door het vaak te horen, het aan te durfen om het te praten met andere mensen en te laten zien dat je het wilt leren. Als ik iets zeg wat niet klopt, dan verbeteren ze me op een aardige manier en daar leer je zoveel van. Ik spreek bij lange na nog niet vloeiend Frans, maar inmiddels begrijpen wij moeders elkaar al wel steeds beter. Het mooiste is dat er nu ook Nederlandse woordjes gesproken worden hier. Zo wordt er als we weggaan al vaak doei, tot straks of tot morgen gezegd. Er wordt best vaak gevraagd wat ergens het Nederlandse woord voor is en ik vind het zo leuk dat het omgekeerd dus ook zo werkt.

Ook worden we al met enige regelmaat uitgenodigd om iets te vieren door mensen uit het dorp of de buren. Ik had bij alle buren en sommige mensen uit het dorp een kerstkaartje door de bus gedaan, gewoon om ze even een fijne kerst en oud & nieuw te wensen. En ook om ze vertellen dat we zo fijn welkom werden geheten, want dat geluk hebben we ook maar weer even. Het is namelijk geen gegeven dat je zo warm ontvangen wordt, dus des te leuker om dat positieve stukje door dit kleine gebaar nog even te benadrukken. Toen kregen we een kaartje terug, waarop stond dat we waren uitgenodigd bij de buren om begin januari drie koningen te vieren. Wij wisten helemaal niet dat dit een feestelijke gebeurtenis was hier in Frankrijk, maar we namen de uitnodiging met beide handen aan. Drie Koningen wordt hier gevierd met een heerlijke taart en in die taart zit een porseleinen poppetje of ander klein voorwerp verstopt. Degene die het voorwerp heeft, mag een kroon op zijn hoofd en zich de hele dag koning of koningin noemen. De stukken taart worden verdeeld door de kleinste kinderen, die onder de tafel gaan zitten en vervolgens omstebeurt vertellen in welke volgorde de stukken taart worden verdeeld. Doordat ze onder de tafel zitten, kunnen ze niet stiekem kijken welk stuk naar wie gaat en dat maakt het heel spannend wie uiteindelijk het voorwerp in zijn taart heeft. Daar aangekomen bleken er nog meer buren te zijn die middag en was het reuze gezellig! Er waren ook nog een zoon en een kleinkind van de buren bij, dus de kleintjes gingen na het eten van de taart leuk met elkaar spelen. We hebben bijna drie uur met elkaar zitten praten, over van alles en nog wat. We kregen foto's te zien van La Gannerie twintig jaar geleden en we leerden elkaar nog wat beter kennen. Ook werd meteen de volgende feestelijke gebeurtenis mede gedeeld: In februari staat 'le jour des crêpes' op de agenda. Wij doen gezellig mee met deze lekkere festiviteiten, omdat je tijdens het eten heel leuk contact legt met elkaar.

En dan kregen we er als klap op de vuurpijl ook nog leuke nieuwe buren bij! Het zijn hele lieve mensen uit Engeland en deze taal beheers ik gelukkig al een stuk beter. Wat het overigens niet altijd makkelijker maakt, want nu gooi ik soms drie talen door elkaar. Dit heeft dan al wel weer hele hilarische momenten heeft opgeleverd. Het leuke aan deze buren is, dat we allebei een avontuur zijn gestart in een ander land en dus ook veel herkenning vinden bij elkaar. Heel blij dat ze uitgerekend hier zijn komen wonen en wij ze nu als buren mogen hebben. Want zoals het gezegde al aangeeft: "Beter een goede buur dan een verre vriend."

Liefs Miranda

Nous aimons beaucoup la vie en France

"Strangers are strangers untill they meet"

-Chef'Special-